Zeven jongens - sommigen bijna, anderen allang man. Ze laten zien wie ze zijn, of eigenlijk wát ze zijn: stoer, sterk, roekeloos. In Staal van theatergroep Max. vliegt het testosteron je om de oren en worden clichés niet geschuwd. De acteurs van uiteenlopende pluimage mogen met zichtbaar plezier datgene doen waarvoor ze in de wieg zijn gelegd: vechten, plagen en leiderschap tonen. Ze geven elkaar lesjes in verleiden: ‘niet met je handen, gebruik je hart’. Brullen het publiek toe dat ze als ‘lonesome cowboy’ door het leven willen, moeite hebben met verantwoordelijkheid en ‘geliefd willen zijn, zonder daarvoor iets te hoeven doen’. Met mannenhumor ravotten ze de voorstelling door.
Na Nacht en Kortjakje, die topzwaar waren qua vormgeving en techniek, heeft regisseur Moniek Merkx in Staal voor soberheid gekozen. De wervelende montage bestaat uit geïmproviseerde teksten en spel dat vooral een oermannelijke fysieke kracht uitstraalt, knap gechoreografeerd door Jakop Ahlbom. Muzikant Joop van Brakel voorziet het brutale spel live van bekende en nieuw geschreven muziekfragmenten. ‘Ik zou nooit een meisje kunnen zijn/ ik zou verdwalen in een meisjesbrein’ zingt hij hees. De boodschap is duidelijk: deze jongens willen geen halve vrouwen zijn, zoals de samenleving van hen verwacht. Toch gaan de jongensharten hier en daar even open. Maar ondanks de schrijnende ontboezemingen over afwezige vaders en mislukte pogingen tot heldhaftigheid, worden de jongens nergens ècht kwetsbaar. De ontwikkeling van jongen tot man, van onschuldig gestoei tot ongecontroleerde agressie, blijft aan de oppervlakte.

tg. Max. Regie: Moniek Merkx. Spel: o.a. Tibor Lukács, Jeroen van Venrooij. Gez. 30/7 in Amsterdam. Tournee t/m 1/12. www.tgmax.nl