De familievoorstellingen van het Ro Theater kennen al jaren een beproefde formule. Een toegankelijk feelgood verhaal, doorspekt met goeie humor en een weergaloze vormgeving. Tel daar lekkere muziek en vele dubbelrollen gespeeld door droogkomische toptalenten als Loes Luca en Dick van den Toorn bij op en het succes is verzekerd. Met name Lang en gelukkig en Snorro waren onvergetelijke hits.
Woest Water heeft alle ingrediënten om even onvergetelijk te worden. Don Duyns schreef een avonturenverhaal rondom het absurde gegeven van een jongen die verdwijnt in een Cleanex 2000 wasmachine. Sanne Wallis de Vries werd aangetrokken als comedy-klapstuk, Niek Kortekaas ontwierp de decors én tekende voor de regie. Zijn meesterlijke hand is duidelijk voelbaar. Uitvergrote foto’s en ouderwets bewegende panelen nemen de toeschouwer moeiteloos mee van een troosteloze flat naar de woelige baren, van een bedwelmende onderwatertempel naar een grimmige grot met druppelende kalkaanslag. Kwallen van roze paraplu’s, traag hallucinerende vissen, een eenzame zeekoe en Adam en Eva als snobistische wellness-genieters passeren de revue.
Sil (Gijs Naber) heeft het zwaar sinds zijn vader er vandoor is gegaan op een ecologische zeilboot en zijn moeder (Sanne Wallis de Vries) een relatie heeft aangeknoopt met een zappende aso (Lukas Smolders). In de fantasiewereld van de wasmachine heeft Sil alles waarnaar hij verlangt: een zeekoe als vriend en een zeemeerminnenkoningin (Sylvia Poorta) die hem volledig claimt met haar moederliefde. Een vissenstaart is echter ook niet alles, dus Sil verlangt naar huis.
Helaas blijven de scènes hangen in de schoonheid van de beelden. Daardoor worden de onderliggende thema’s als ‘verlangen naar geborgenheid’, ‘loslaten’ en ‘moederliefde’ nergens voelbaar. De poging van componist Raymund van Santen om moderne opera te vermengen met pop, tango en rap is sympathiek, maar draagt niet bij aan de emotionele beleving. De nummers liggen slecht in het gehoor en worden bovendien niet bijster goed door het viertal acteurs gezongen. Ook de humor in het zeeavonturen epos is niet op peil. Alleen Sanne Wallis de Vries krijgt af en toe de lachers op haar hand met haar onovertroffen gekke bekken. Haar rappende papegaai in een wiebelend kraaiennest vormt een hilarisch hoogtepunt, maar het is één van de weinig echt krachtige scènes.

Ro theater. Regie: Niek Kortekaas. Gezien: 23/12. Inl: www.rotheater.nl
2 sterren